ธารน้ำใจชาวสุริยคราส

เรา..จะไม่ทิ้งกัน

เรา..จะกอดคอและก้าวเดินไปด้วยกัน

               ในขณะที่งานพบปะสังสรรค์ประจำปีแต่ละปี เพื่อนๆสนุกสนานและดีใจที่ได้พบเพื่อนที่ไม่ได้พบเจอกันนานแสนนาน เพราะเราได้แยกย้ายกันไปปฏิบัติงานในส่วนต่างๆ ของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ  และในแต่ละปีภารกิจของพวกเรานั้นก็มากมาย บางคนเจียดเวลามาไม่ได้ บางคนก็อยู่ไกล หรือหาคนแทนงานไม่ได้ ติดงานสำคัญๆทั้งงานราษฎร์งานหลวง ทำให้ไม่สามารถไปร่วมงานได้ในทุกๆปี แต่เมื่อโอกาสอำนวย ก็มักจะไม่พลาดในงานเลี้ยงรุ่น เพราะหวังที่จะพบเจอเพื่อนๆ  ในวันนั้นหลายคนข้าวปลาแทบไม่แตะ ทั้งๆที่สารพัดอาหารที่เพื่อนๆเจ้าภาพได้เตรียมไว้ให้ พร้อมความบันเทิงสลับสันเปลี่ยนบนเวที  เราต่างก็เดินทักทาย กอดคอกันได้ทุกกองร้อย ด้วยรอยยิ้มตลอดงาน  ยินดีเมื่อเห็นเพื่อนประสบความสำเร็จในชีวิต ก้าวไปสู่ยศตำแหน่งที่สูงขึ้น

               แต่.. ยังมีเพื่อนเราอีกหลายคนที่ คิดถึงเพื่อน อยากจะไปงานเลี้ยงรุ่นในทุกๆครั้งใจจะขาด แต่ก็ไม่สามารถไปได้ เพราะ..ลำพังแต่จะเดิน หรือทำกิจกรรมประจำวัน ยังไม่สะดวก จะให้ไปได้อย่างไร ในยามที่เราได้พบได้เจอกันที่โรงเรียนตำรวจภูธร 2 เราทุกคนต่างก็ยังหนุ่มแน่น มีพละกำลัง แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป หลายๆอย่างมันก็เปลี่ยนแปลงไป ร่างกายที่เคยแกร่ง กลับโรยแรง บางคนเป็นอัมพฤกษ์ต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต บางคนป่วยแทบช่วยเหลือตนเองไม่ได้ แม้จะใจเต็มร้อยกับเพื่อนๆ แต่ในเมื่อร่างกายไม่ไหว ก็ได้แต่นั่งฟังเพื่อนที่ไปงานเลี้ยงรุ่นแล้วกลับมาเล่าให้ฟังว่าสนุกสนานกันยังไง

             ด้วยเหตุนี้ "ธารน้ำใจชาวสุริยคราส" จึงเกิดขึ้น เพราะเพื่อจะบอกกล่าวกับเพื่อนๆว่า ยังมีเพื่อนเรากำลังได้รับเดือดร้อนอย่างหนัก และต้องการความช่วยเหลือ ซึ่งในรายละเอียดจะนำมาแจ้งให้ทราบอีกครั้งว่ามีใครบ้าง เพื่อนจะช่วยเพื่อนอย่างไรก็คงแล้วแต่กำลังของแต่ละคน..